Миџор (2.168 m), - Стара планина - 26-28 март 2010

„Клинтон је крив“ рече како за себе Дејан, возачот на комбето газејќи во длабокиот снег. Кисело се насмеавме гледајќи со неверица во снежната виулица. Таа изрека е вообичаена кај Србите кога се шегуваат за некој неочекуван проблем. „Кога падна олкав снег?“ се чудевме сите на 30-те сантиметри нов снег и на силниот ветер кој правеше навеви во неделата наутро. “Ноќеска во 3 почна да врне“ рече Славица од Белград. „Како ли ќе се симнеме долу, во Ниш? Дали стана некој од возачите на камионите за чистење снег?“ - викна некој од групата.

А, саботата беше сончев и ветровит ден. 1 0 -тина планинари од Македонија и Србија во организација на планинарските друштва „Макпетрол“ од Скопје и „Балкан“ од Белград тргнаа полека кон Миџор, 2.168 метри високиот врв на Стара планина, највисок врв во Србија.

На почеток на искачувањето – пред домот „Бабин зуб“

Тргнавме од планинарскиот дом „Бабин Зуб“ на 1.750 метри по патека, некаде сува, некаде покриена со снег. Скијачките терени во близина на домот беа празни, а жичарницата вртеше, ли вртеше. Покрај снегот, срамежливо се појавуваа првите расцветани цветови, а залутаните пајаци панично трчаа по снегот.

Врвот Бабин зуб (или поточно Бабини заби)

Врвот Миџор во далечина

За дел од планинарите кои годинава за прв пат излегле од дома искачувањето беше напорно и често се одмараа. Се искачувавме скоро 4 часа, бидејќи го одбегнувавме снегот и одевме по сртот каде што снегот беше стопен.

А, снегот беше влажен и се топеше под топлото сонце. На дел од планинарите чизмите веќе им беа влажни, а сеуште не беа искачени на врвот. Чекоревме покрај граничните камења на границата меѓу Србија и Бугарија. Бугарската страна од врвот Миџор е многу стрмна и над сртот беа навалени стреи од снег. На врвот дуваше силен студен ветер и сите бевме нагрнати со капи, јакни и ракавици. А, ми текнува, лани во ист период го искачувавме Миџор по куси ракави и кратки панталони. Среќа еден пријател од Бор ми кажа какво ќе биде времето за викендот, посебно во неделата, па пред тргнување се препакував и зедов зимска облека и зимски чизми. Инаку, бев спакуван како за на Водно.

Македонското знаме на врвот Миџор

Знамето на ПД Макпетрол на врвот Миџор

Со знамињата во џебовите

На врвот се задржавме 15-тина минути и не дочекувајќи да се соберат сите планинари, почнавме да се симнуваме. Симнувањето беше побрзо за сите освен за една планинарка од Белград која чуствуваше болки во нозете. Се симнуваше и плачеше од болки. Патем сите ја храбревме и и го носевме ранецот, но нејзин „херој на денот“ беше возачот на ски-санката кој ја пренесе до домот.

Во домот се одморивме и вечерта добро се забавувавме пеејќи песни од богатиот репертоар на Никола Доновски, Коле. А, во соседната просторија на домот се веселеа 20-тина луѓе, вработени во службата за одржување на патиштата во зимскиот период во тој крај, за успешно завршената сезона. По начинот на јадење, пиење и пеење, беше очигледно дека имале тешка сезона. Славеа до полноќ и си заминаа, а дел од нив се префрлија да се веселат со нас. Околу 1:30 часот сите се повлековме во собите. Кога утрото, ден недела, се разбудивме, што ќе видиме. Снег, виулица, завеани патишта. А, тие што требаше да ги чистат патиштата, беа во длабок сон после вчерашниот џумбус.

Снежна виулица во недела наутро

30-тина сантиметри снег

Нашиот возач спиеше до 10 часот, веројатно сонувајќи снег и виулици, а не дека надвор навистина паѓа снег. Но, го разбудивме за да го исчисти комбето и да намести ланци за снег. Се разбуди и еден од вработените во службата за одржување на патиштата кој со големиот камион за чистење патишта го чистеше патот пред нас додека не се симнавме во долината.

Потоа го посетивме водопадот Бигар и заседнавме во кафеаната „Камионџии“ во Сврљиг каде на масите ни ставија вешалици и колбаси долги половина метри.

Водопад Бигар

Планинарењето е навистина тешко, оти треба да се издржат разни временски погоди и непогоди, стрмни терени и ливади, карактери на луѓе, големи колбаси и убавина.

Ако Клинтон беше „виновен“ за интересниот викенд, тогаш пак ќе се вратиме на Миџор.

автор : Горан Николоски